طاووس بهشت

توفی ولی الله

آنگونه که نه چشمی تا به حال دیده و نه گوشی شنیده و نه به قلب بشری خطور کرده است. قرائت را کمی نگه می دارد تا وضع بهتر شود و بعد نماز را ادامه می دهد. مستحبات را کم می کند و نماز را سریع تر از همیشه به پایان می رساند. به حرم امام حسین (ع) نمی رود و به دنبال جایی خلوت به خانه رفته و برای اینکه با اهل منزل هم برخورد نکند، به پشت بام می رود. دراز می کشد و دوباره آن حال می آید و بیشتر می ماند. تا همسرش سینی چای را می آورد، آن حال می رود. نماز عشا را می خواند و دوباره آن وضع برمی گردد؛ چیزی که تا به حال، به گفته ی خودش، یک ذره اش را هم ندیده است و حالا که دیده، نه می تواند در بدن بماند و نه می تواند بیرون بیاید. دوباره که شام را می آورند، آن حال قطع می شود و نیمه شب دوباره برمی گردد و مدت بیشتری طول می کشد.»